Great Barrier Reef & Daintree Rainforest

Hoi allemaal,

Fijn dat jullie weer geïnteresseerd zijn in mijn avonturen van de afgelopen weken. Ik heb weer een hoop beleefd, zelfs de dood in de ogen gekeken, dus laten we maar gauw beginnen.

Woensdag 29 oktober begon ik met een vijfdaagse duikcursus. Twee dagen in het zwembad en drie dagen op het Great Barrier Reef. In het verleden heb ik al drie keer gedoken, dus ik kende al redelijk wat. De eerste dag in het zwembad bleek dan ook een peulenschil voor mij. Ik was buddies met Hielke, die ik in Sydney had leren kennen. Er waren nog twee andere Nederlanders, Leon en Danny. In het zwembad ging alles van een leien dakje, er waren geen oefeningen waar wij moeite mee hadden. We raakten af en toe een beetje gefrustreerd dat we moesten wachten op andere mensen uit ons groepje, maar dat hoort er natuurlijk bij. In het begin was het wel even wennen hoe je je uitrusting aan moet doen en waar je allemaal op moet letten, maar dat is ondertussen net zo makkelijk als mijn veters strikken.

Het theoretische gedeelte sloeg al helemaal nergens op. We kregen video’s te zien die in 1990 zijn gemaakt. Gelukkig hadden we Greg als leraar, een ontzettend chille gast uit Australië, die houdt van een grapje en graag in het middelpunt van belangstelling staat. Met hem konden we zeker wel een leuke week beleven! Op het eind van de tweede dag kregen we een theoretisch examen, en jawel, die heb ik met 100% afgerond!

De volgende dag lekker vroeg de boot op, uitslapen is er niet bij in het leven van een duiker. We moesten immers drie uur varen vanuit de haven. Met het zonnetje boven ons hoofd, betekent dat dus eigenlijk drie uur zonnen, niks mis mee! Daarna de eerste “duik”. Lucy, onze lerares, had tegen Hielke en mij gezegd dat wij aan de achterkant moesten blijven, zodat we zelf een beetje op verkenning uitkonden, maar haar natuurlijk niet uit het zicht moesten verliezen. Daar gingen we dan, langs een koord naar beneden en daar een beetje rondzwemmen. Had ik al vermeld dat het water hier heerlijk 25 graden is? Eenmaal beneden was het eerste wat me opviel het mooie koraal. De vorige avond hadden we een presentatie gehad over het zeeleven en dus ook de verschillende koralen en welke vissen waar te vinden zijn. Dit kwam goed van pas. Zo zagen Hielke en ik “christmas tree worms” voordat Lucy ze zag! Op het eind van de duik, toen we aan het oppervlak een oefening aan het doen waren, zag ik als enige nog een rog op de bodem! Een geslaagde eerste duik dus!

Daarna hebben we nog een duik gedaan, en om de dag af te sluiten mochten we nog snorkelen. Daar hadden ze een mooie locatie voor uitgezocht, waar het koraal slechts een paar meter onder ons was. En ik moet zeggen, snorkelen niet minder dan duiken. Het is misschien minder avontuurlijk, je kunt nergens onderdoor zwemmen of vissen van heel dichtbij bekijken, maar je ziet toch een hoop! Hielke had een haai gezien, maar die was al weg voordat ik bij hem was. Op de weg terug kwamen we wel nog een schildpad tegen!

De volgende dag hadden we nog twee trainingsduiken en voor ik het wist, was ik gecertificeerd als “open water duiker”. Op het eind van de middag mochten we onze eerste vrije duik doen, zonder instructeur. We kregen een briefing van tevoren over waar het mooi was, hoe de stroming stond en welke graden je aan moet houden op je kompas om terug te komen. We vonden het wel spannend, maar toch ook wel erg gaaf! Hielke, Danny, Leon en ik besloten samen op pad te gaan. Het gaf een groot gevoel van vrijheid, om zelf te bepalen waar je heen gaat en wat je ziet. We gingen onder rotsen door, volgden vissen tot we erachter kwamen dat we eigenlijk al veel te ver waren. En omdat communiceren niet zo makkelijk gaat onder water, besloten we maar om naar boven te komen. Even een nieuw plan maken, kijken waar we zijn, signaal doorgeven aan de boot dat alles oké is en weer door. Na twintig minuten zwemmen kwamen we een haai tegen! Eindelijk! Iedereen had er al één gezien, behalve ik.
Het mooiste van de duikervaring was toch wel de nachtduik. Je ziet helemaal niets, behalve de straal van je zaklamp. Vissen zwemmen op 10 cm afstand aan je voorbij. Je bent in een onbekende wereld. Ik kreeg het gevoel alsof ik op de mars was, op een missie om leven te zoeken. Want dat was wat we aan het doen waren, je beweegt anders dan normaal en bent constant bezig met om je heen kijken en koraal bestuderen. Ons groepje had geluk, we hebben best veel gezien, zoals een schildpad van 120 jaar, een lionfish en een haai!

De slaapkamers waar wij in sliepen, waren ontzettend warm en op het dek lagen kussens om overdag op te zonnen. Hoe vaak krijg je de kans om midden op de oceaan onder de sterrenhemel te slapen, dacht ik toen. Dus ik heb stiekem mijn deken en kussen gepakt en ben op het dek gaan liggen. Dat was een heerlijk moment.

Ik heb ervoor gekozen om niet alleen de open water cursus te doen, maar de adventure divers cursus konden we erachteraan doen. Dat betekent dat ik in plaats van 18 meter, 30 meter diep mag! Dit deden we dus de laatste dag, en daarna nog een navigatie duik. Als laatste mochten we nog een vrije duik maken, maar die heeft bij ons niet lang geduurd. Na 13 minuten kwamen we erachter dat we Danny kwijt waren! De regel is dat je één minuut naar je buddy zoekt en daarna naar de oppervlakte gaat. Danny vond het nogal leuk om onder rotsen door te zwemmen, dus toen we na 10 minuten nog niets van hem gehoord of gezien hadden, begon ik te denken dat hij misschien ergens vast zat! De speedboot is ons op komen halen en net toen we terug waren, kwam Danny daar aangezwommen, in zijn eentje! Hij zag een schildpad en is die gaan achtervolgen, totaal niet nagedacht over de consequenties. Ik was blij dat hij niets had, maar ondertussen ook zo ontzettend boos! Zeker toen we onze computers gingen vergelijken. Hij had een duik van 35 minuten gemaakt, terwijl wij na 13 minuten al naar boven zijn gegaan..

Er waren twee dingen die ik écht hier wilde doen in Cairns. Dat was duiken en het regenwoud zien. Leon en Danny zijn maandag meteen naar het regenwoud gegaan en ik besloot om met hen mee te gaan. Zondagavond gelijk nog geboekt en maandag ochtend mocht ik mee. We moesten 3 uur in de bus zitten. Gelukkig kon de chauffeur leuke dingen vertellen over wat we zagen en was de route ontzettend mooi! Zo vertelde hij dat als er cyclonen kwamen in Cairns, de meeste mensen geen batterijen en EHBO spullen insloegen, maar alcohol en eten en vrienden uitnodigden. Je moet toch een paar dagen binnen zitten, dan kun je maar beter het beste ervan maken. We hebben een half uur recht langs de kust gereden en nadat we een rivier zijn overgestoken, kwamen we echt in het regenwoud uit. We kwamen uit bij Cape Tribulation. Één van de weinige plekken waar het regenwoud en het Great Barrier Reef samen komen. We hebben daar een paar mooie foto’s gemaakt. Daarna gingen we inchecken bij ons hostel om daar één nacht te blijven. Het duiken had ons nogal moe gemaakt, dus we besloten een powernap te nemen. Deze duurde íets langer dan we dachten. Na 2,5 uur zijn we een wandeling gaan maken, in de hoop een Cassowary te zien (Op twee na grootste vogel ter wereld). Helaas, de wandeling was mooi, maar geen Cassowary. Na het eten hebben we nog een duik genomen in het compleet lege zwembad, heerlijk!

De volgende dag zouden we naar het uitkijkpunt op cape tribulation gaan. Nou, dat liep toch even anders! Omdat we slechts een wandeling gingen maken, hadden we allemaal onze slippers aan. Toen we bij het strand aankwamen, zagen we iemand op de rotsen staan. Dat leek ons ook wel een mooi punt om naartoe te gaan, dus we klommen een stukje naar boven. Vanaf toen ging het mis. Leon en Danny hadden het geweldige idee om via de rotsen naar de andere kant van de “berg” te gaan. Ja leuk! Een avontuur! Nou, nooit van mijn leven meer! Het eerste gedeelte ging nog wel, maar op een gegeven moment moesten we over een klif heen springen. Ik verstuikte mijn enkel een beetje en mijn slipper ging kapot. Nu zijn die rotsen daar zwart, je kunt wel raden wat de zon daar rond 12 uur ’s middags mee doet! Ik moest dus op blote voeten verder! Na een tijdje konden we echt niet meer verder. En we konden ook niet meer terug. We moesten iets, want om 14.00 kwam de bus ons ophalen bij het hostel. Zwemmen was ook geen optie, want we hadden telefoons en camera’s bij. Dan maar naar boven, het woud in en proberen zo het pad te vinden. We klommen naar boven op een vrij steil stuk met meer losse rotsen dan we gehoopt hadden. De lol was er al een tijdje vanaf en we wilden echt zo snel mogelijk terug. Eenmaal boven wisten we nog niet welke kant we in moesten, ik hoorde water, dus ik dacht aan een waterval. Daar moet het pad haast wel langs lopen en anders leidt het water ons wel naar de zee. We waren in een stuk regenwoud waar volgens mij nog nooit een mens was geweest. Ondertussen spookte er van alles door mijn hoofd. Spinnen, slangen, we kunnen het allemaal tegenkomen! En ik was nog steeds op blote voeten!

Na drie kwartier door het woud te zijn gelopen zagen we eindelijk iets wits. Zou dat het strand zijn? Jaah! Eindelijk! Ik heb nog nooit zoveel gezweet in mijn leven. Zweet van de inspanning en ook wel wat angstzweet. Eenmaal beneden zijn we gelijk de zee in gerend, hebben even een momentje voor onszelf genomen en zijn daarna gelijk terug gegaan naar het hostel. Douchen zat er niet meer in, we hadden nog maar 10 minuten. Dan maar een duik in het zwembad. Snel onze wonden laten behandelen bij de receptie en maar weer de bus in. Wat een avontuur!

Zondag 9 November ben ik samen met Sandy gaan skydiven. Ik had er veel zin in, maar Sandy was vooral zenuwachtig en bang dat er iets ging gebeuren. De instructeurs speelden daar leuk op in, door te zeggen dat haar harnas niet goed was en er geen tijd meer was om te wisselen, of dat haar “safety-handle” ontbrak. Haar gezicht toen we in het vliegtuig zaten was goud waard! Ik moet zeggen dat ik zelf best kalm was, op de twee seconden dat ik op de rand van het vliegtuig zat na. Pffff.. Dat was toch wel erg hoog! Maar voor ik het wist, maakten we een salto uit het vliegtuig en vielen we naar beneden! Woah, wat was dat ontzettend gaaf! Ik snap heel goed dat die instructeurs dit als werk doen! Na een minuut klapte de parachute uit en opeens was alles rustig en kalm. Totaal geen geluid en een uitzicht waar je U tegen zegt, het strand, de zee, de bergen en de bossen zagen er zo vredig uit. In totaal ben ik maar een paar minuten in de lucht geweest, maar het was het helemaal waard!

Verder ben ik de afgelopen twee weken niet erg druk geweest. Vooral een beetje bij het zwembad liggen en films kijken, in afwachting tot ik mijn reis weer kan vervolgen. Ik had nooit gedacht dat dat op een gegeven moment ook saai kan worden! Begrijp me niet verkeerd, ik mag niet klagen hier, maar ik had hier best een week eerder kunnen vertrekken. Er staat me de komende weken weer heel wat leuks te wachten op mijn weg naar Brisbane. Hier kom ik ongeveer 4 december aan en in de tussentijd zal ik nog gaan duiken, survivallen en wat mooie eilanden/stranden tegenkomen. Als ik dan in Brisbane ben aangekomen, wordt het dan toch echt tijd voor mij om te gaan werken. Maar voor het zover is, horen jullie hoe mijn volgende avontuur is geweest!

Under water or on land,
Life is precious everywhere.
Choices that you make,
All you have to do is care.

To live is more than surviving,
It’s what you choose to do and what to give
To your family, friends and yourself
Live and let live