After Ultimate Oz

Blog 2: After Ultimate Oz

We zijn weer meer dan een week verder. Dat lijkt misschien in Nederland niet zoveel, maar hier beleef je ontzettend veel in een week. Laten we maar snel beginnen, waar waren we gebleven? Oh ja, ik ging naar Basecamp!

Wat een feest was dat! Het was net of we op introductie kamp gingen midden in de rimboe. Dat leek zo, midden in de bossen, vlak aan het strand. Maar de bewoonde wereld was niet erg ver. Toen we na een rit van 3 uur aankwamen bij onze verblijfplaats, gingen we spullen uitpakken en een beetje het terrein verkennen. De vrouw van wie deze “camping” was, was een gecertificeerd animal rescuer. Dat betekent dat ze wat vogels had zitten, maar ook een Kangoeroe als huisdier had! Deze was zo vriendelijk als maar zijn kon en was erg aan mensen gewend, dus binnen de kortste tijd had iedereen een selfie met Josie de Kangoeroe gemaakt.

Tussen de vogels zat ook een Kaketoe, Bugsy, een beestje van slechts 80 jaar oud! Wisten jullie dat kaketoes wel 125 jaar oud konden worden? In tegenstelling tot Josie kiest Bugsy één persoon per keer uit die ze mag en waar ze dan vriendelijk tegen is en mee probeert te knuffelen. De rest interesseert haar op dat moment niet, totdat ze dichtbij komen, dan kan ze wel eens bijten. Drie keer raden wie de eerste persoon was die ze leuk vond die dag? Juist, ik! Dat leverde natuurlijk een paar mooie foto’s op.

Zoals het hoort op een 18+ kamp, werden er vele drankspelletjes gespeeld, waardoor ik mijn repertoire daarvan ook weer heb kunnen uitbreiden. ’s Avonds gingen we naar het strand, maar meneer had natuurlijk geen vest meegenomen, want die hadden we de hele week nog niet nodig gehad... Slechte keus. Na enkele ogenblikken had ik het dan ook wel gehad en ben ik terug gegaan naar het kamp. Geen probleem, want met gemiddeld 4 a 5 uur slaap per nacht, kon ik wel een avondje op tijd naar bed gebruiken.

De volgende ochtend vroeg op, want we gaan sandboarden! Daar keek ik erg naar uit. En het was ook ontzettend gaaf! En vermoeiend! Sandboarden is snowboarden, maar dan in de duinen. Omdat de hellingen nogal steil waren, mochten we alleen maar zitten of liggen, maar dat mocht de pret niet drukken. Met een enorme vaart naar beneden op je buik met je hoofd haast tegen het zand is misschien nog wel gaver dan staand! Bij snowboarden heb je meestal een lift om weer naar boven te gaan, maar die luxe hadden wij niet. Nee, wij mochten lekker weer naar boven banjeren.

Hierna zijn we naar Cape Stephen gegaan om een bergwandeling te maken. Lekker zwaar na het sandboarden, maar de moeite meer dan waard. De berg lag op steenworp afstand van de baai af en je had enorm mooi uitzicht op de zee en het land.

Onze vrije middag was echt een relax middag. En na een overvolle week en zo’n zware ochtend was dat ook wel nodig. Er werd een filmpje opgeknald en langzaam verzamelde zich steeds meer mensen rond de zitkamer, waardoor het een kleine bioscoop begon te lijken. Deze middag heb ik nog met Alan (een Engelsman) zitten jammen op de mondharmonica, die ik heb meegenomen om toch nog muziek te maken.

Ik kan nog veel leren, maar het voelde ontzettend goed om muziek te maken en weer eens met iemand over muziek te kunnen praten.
’s Avonds kwamen de kaarten weer op tafel en op een gegeven moment waren we met z’n allen spelletjes aan het doen. De drank vloeide rijkelijk en het werd gezelliger en gezelliger. Dat ze dit kamp op het eind van de week hebben gepland, snap ik niet, want tijdens deze 2 dagen hebben we elkaar pas echt leren kennen. Ik was de enige die-hard bier drinker.

Bier is vrij duur in Australie. De goedkoopste krat was Hoöten, 35 dollar, uit Nederland! Nog nooit van gehoord. Maar ik vrees ervoor dat ik binnenkort maar eens goedkope wijn (genaamd Goon) moet gaan leren drinken. Die kost 3 dollar per liter. Nogal een verschil..
De volgende dag was de laatste dag van Ultimate Oz. Het weer was belabberd en vrijwel iedereen was moe of had een kater. We gingen dolfijnen spotten, maar daar zat ik eigenlijk niet meer op te wachten. Heel leuk om dolfijnen in het wild te zien, maar dan zit je dus anderhalf uur op een boot en je ziet 4 ruggen van dolfijnen..

Na wat geslapen te hebben in de bus, had ik me ’s avonds herenigd met Tom, Graham, en Mahir. Ondertussen had Tobias het gat gevuld wat ik had gecreëerd in mijn afwezigheid, dus we waren met z’n vijven die avond. In het hostel werd weer een trivia avond georganiseerd en geloof het of niet, maar we hadden gewonnen, met de beslissende ronde waarbij ik mijn papieren-vliegtuig-bouw-skills moest laten zien. Hoofdprijs: 100,- cash. Lekker meegenomen!

Op woensdag zijn we naar Wildlife en het Madame Tussauds gegaan. Wederom een memorabele dag waarbij er ontzettend veel foto’s zijn gemaakt. In Wildlife zijn we talloze Australische dieren tegengekomen. Slangen, Kangoeroe’s, Walibi’s, Koala’s, Tasmaanse Duivels, noem het maar op. Funfact: 80% van de dieren in Australië komt nergens anders op de wereld voor. Dus er zaten wel een aantal dieren bij die ik nog nooit in het echt had gezien.

Wat ik niet verwacht had, is dat Madame Tussauds zo leuk kon zijn! Ik dacht altijd dat het een museum is met allerlei beelden erin, maar ik heb er de grootste lol gehad. Bij veel figuren lagen attributen die je aan kon trekken. De foto’s zullen wel voor zich spreken.

Donderdag zijn we een dagje buiten Sydney getreden. Op naar de Blue Mountains. Na een treinrit van 2 uur (goede dag om eindelijk mijn series weer eens bij te werken), kwamen we aan in Katoomba. Hoewel het groter dan Biezenmortel is, heb ik nog nooit zo’n rustig dorp meegemaakt. In een half uur lopen, zijn we misschien 4 mensen tegengekomen. Toen we eenmaal bij het uitzichtpunt waren, snapte ik waarom ze het de Blue Mountains noemen. Je kunt zover kijken, dat het in de verte vaag wordt, alsof er een mist hangt, maar die is er niet. Ik moet zeggen dat dit misschien één van de mooiste uitzichten is, die ik ooit heb gezien. Links van ons lagen “de drie zussen”. Dat zijn drie uitstekende rotsen naast elkaar. Klinkt misschien niet interessant, maar toch erg mooi. Voor de rest krijg je automatisch een gevoel van rust door het uitzicht wat je daar hebt.

Natuurlijk is er nog veel meer gebeurd, maar dat komt wel weer in een volgend verslag. Ik heb het ontzettend naar mijn zin hier. Ik mis wel een stukje privacy. Je slaapt met 10 man op een kamer en je hebt dus niet echt een plekje voor je eigen, waar je je muziek kei hard kunt zetten of iets dergelijks. Ondertussen ben ik ook van hostel gewisseld, omdat het vorige hostel me te duur werd. Hier heb ik gratis ontbijt en wi-fi, voor 10 dollar minder. Dat is dan ook wel af te zien aan het gebouw, maar goed genoeg om tijdelijk in te verblijven. Aanstaande vrijdag vlieg ik naar Cairns, waardoor mijn Oostkust tour echt gaat beginnen. Ik heb Sydney nu wel een beetje gezien, hoewel het nog steeds een fantastische stad is. Ik kan me maar nauwelijks beseffen dat mijn hardlooprondje over de Sydney Harbour Bridge en langs het Opera House loopt. Voor mij op het moment de normaalste zaak van de wereld, maar velen zullen dit misschien nooit zien.

Ik wil gaan proberen om mijn verslagen af te gaan sluiten met een zelfgemaakt gedicht. Vorige keer mislukt, maar bij deze dan toch poging één:

Alone, but never alone
Travelling on my own
On this open highway
I thought I would be alone
But meeting new people every day

People from away a thousand miles
People like me, all alone
Because them I’ve had more than a million smiles
Thank you for making my trip awesome